|
|
|
|
دکتر ضیاءالدین صبوری رئیس انجمن، طی حکمی امیرحسین ابراهیمی، عضو پیوسته انجمن و دانشجوی کارشناسی ارشد روابط بینالملل دانشگاه گیلان را به عنوان «مسئول شاخههای دانشجویی انجمن ایرانی روابط بینالملل» منصوب کرد.

در بخشی از این حکم، برای موفقیت مسئول شاخههای دانشجویی انجمن، در چارچوب مفاد آییننامه و دستورالعمل تأسیس و فعالیت شاخههای دانشجویی، مصوب 13/09/1398 و هدفگذاری تلاشهای مستمر و پیگیرانه، در راستای جذب اعضاء و هماهنگی و فعالسازی شاخههای دانشجویی انجمن در دانشگاهها و مراکز معتبر آموزشی کشور اظهار امیدواری شده است.
همچنین در حکم صادره یادآوری شده است که برابر مفاد بند (2-4 ) آییننامه و دستورالعمل تأسیس و فعالیت شاخههای دانشجویی، درتمامی مراحل تأسیس و درطول مدت فعالیت شاخههای دانشجویی در دانشگاهها و مراکز آموزش عالی، مقررات جاری حاکم بر دانشگاهها و مراکز، برای شاخههای دانشجویی محترم بوده و ملزم به رعایت آن میباشند.
بر اساس این گزارش، در احکام جداگانه صادره از سوی دکتر صبوری رئیس انجمن ایرانی روابط بینالملل، آقایان حسین رمضانی بهعنوان مسئول شاخه دانشجویی دانشگاه مازندران، علی وحیدیان بهعنوان مسئول شاخه دانشجویی دانشگاه تربیت مدرس، محمد معین دور ایران بهعنوان مسئول شاخه دانشجویی دانشگاه یزد، علیرضا عبادی بهعنوان مسئول شاخه دانشجویی دانشگاه بجنورد، محمدجواد علیرضایی بهعنوان مسئول شاخه دانشجویی دانشگاه اردکان، فراز صادقی مقدم بهعنوان مسئول شاخه دانشجویی دانشگاه تهران، سید امیر ضیافتی بهعنوان مسئول شاخه دانشجویی دانشگاه فردوسی مشهد، امیر ره بهعنوان مسئول شاخه دانشجویی دانشگاه پیام نور رشت، مهدی شاملو و محمد بیات بهعنوان مسئولان شاخه دانشجویی دانشگاه شهید بهشتی، محمدرضا شاکری بهعنوان مسئول شاخه دانشجویی دانشگاه علامه طباطبایی منصوب شدند.
همچنین طی احکام صادره، خانمها زهرا باشی بهعنوان مسئول شاخه دانشجویی دانشگاه شیراز، سارا دانشمند بهعنوان مسئول شاخه دانشجویی دانشگاه شهید چمران اهواز، زهره دادرس بهعنوان مسئول شاخه دانشجویی دانشگاه گیلان، کمند بهرامی بهعنوان مسئول شاخه دانشجویی دانشگاه بین المللی امام خمینی قزوین، شقایق سعید بهعنوان مسئول شاخه دانشجویی دانشگاه شهید باهنر کرمان و مبارکه صداقتی بهعنوان مسئول شاخه دانشجویی دانشگاه خوارزمی منصوب شدند.
|
|
منبع:
روابط عمومی انجمن |
|
تاریخ انتشار:
1399/12/03 - 0:59 |
|
|
|
شاید مهم ترین انتظار پراگماتیک از یک نهاد علمی- پژوهشی آن است که بیش از آن که تماشاگر موجودیت و سپری شدن عمر خود باشد، در بهره برداری از فرصت ها و خلق آثار و نتایج مثبت، کیاست و کفایت به خرج دهد.
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|